De afgelopen weken voelden anders. Want in een team dat zo hecht is als het onze, voelt het wanneer er mensen vertrekken. Een paar van onze lieve, trouwe wapenkanjers hebben besloten om een nieuwe weg in te slaan. En hoewel ik ze alle geluk van de wereld wens en hun keuze begrijp, laat het natuurlijk een leegte achter. Het team wordt iets kleiner, de dynamiek verandert, en ja – dat doet iets met je.
Maar: het is óók een nieuw begin. En in alles wat ik voel, zit vooral ook dankbaarheid. Het Wapen leeft. En dat blijft zo – daar zorg ik voor, samen met de kanjers die nog steeds elke dag met liefde en inzet klaarstaan. En zichzelf juist nu nog meer willen laten zien. En ook voor hun komen er dan nu meer kansen die we samen proberen te pakken.
Kleine teams, grote harten
Een kleiner team betekent misschien dat de werkdruk wat hoger ligt, maar ook dat we nóg meer op elkaar bouwen. Iedereen pakt nét wat meer op. We leren elkaar beter kennen. En ergens vind ik dat mooi. Want in de horeca – zeker op een plek als het Wapen – draait het niet alleen om wat je doet, maar vooral om hoe je het doet. Met wie je werkt. Hoe je samen lacht als het weer eens keihard regent en je net het terras hebt opgebouwd. Hoe je elkaar aanvoelt, zonder woorden. En hoe je na een drukke avond samen een koud biertje drinkt en weet: dit was weer zo’n dag waar het allemaal om draait.
Dus ja, we zijn met iets minder, maar het hart van het team klopt net zo hard als altijd. En we zoeken versterking! Dus mocht je dit lezen en denken: “Hé, daar wil ik deel van uitmaken” – dan ben je zó welkom om te solliciteren. Kom erbij. Kom proeven van de gezelligheid, het vak, de mooie gesprekken met gasten en de unieke sfeer die we hier samen creëren. Het is werk, ja, maar ook veel meer dan dat.
Mijn eigen weg terug
Tussen al die veranderingen door is er ook iets dat misschien nog wel belangrijker is: ik merk dat het met mezelf weer wat beter gaat. Dat voelt kwetsbaar om op te schrijven – maar ook goed. Want eerlijk is eerlijk: het is een pittig jaar geweest. Eentje met de nodige hobbels, twijfels en momenten waarop ik mezelf even kwijt was. Maar ik heb hard aan mezelf gewerkt. Stilgestaan, doorgedacht, hulp gezocht waar nodig. En nu – nu voel ik langzaam maar zeker weer de energie terugkomen. De zin. De motivatie.
Er is niets mooier dan het gevoel dat je weer vooruitgaat. Dat je weer wat steviger in je schoenen staat. Dat je met frisse blik kunt kijken naar wat er komt, en niet alleen blijft hangen in wat er was. En ik voel het in alles: in mijn werk, in de gesprekken met gasten, in de ideeën die langzaam weer borrelen. Het Wapen is al jaren een plek die veel van mij vraagt, maar mij ook zoveel geeft. En nu ik zelf weer wat meer in balans kom, merk ik pas echt hoeveel liefde ik heb voor deze plek – en voor het vak.
Zomerkriebels en zwoele terrasmiddagen
En dan is daar de zomer. Mijn favoriete seizoen, zonder twijfel. Want hoe heerlijk is het om weer die eerste echte terrasmiddag mee te maken? De zon op je gezicht, het geluid van klinkende glazen, een lichte bries door de parasols, en overal geroezemoes en gelach. Gasten die blijven hangen voor een tweede rondje, vaste klanten die precies weten wat ze willen, nieuwe gezichten die nieuwsgierig rondkijken – dít is horeca op z’n best.
Ik kijk uit naar de lange gesprekken met onze vaste gasten, die inmiddels voelen als vrienden. Naar de verhalen, de grappen, de kleine rituelen die de dagen zo bijzonder maken. Maar ook naar de onbekenden – naar de mensen die via via hebben gehoord dat het Wapen “de gezelligste plek van Roosendaal” is. Dat is geen loze kreet; dat is wat we steeds opnieuw proberen waar te maken. Elke dag, voor iedereen die binnenstapt. Of je nu een biertje komt doen, een lunch komt scoren of een avond lang blijft hangen – je bent welkom.