Soms sta ik achter de bar, kijk ik even om me heen en denk ik: jeetje, dit is gewoon van mij. Al 19 jaar run ik het Wapen van Roosendaal. Wat begon als een avontuur samen met mijn ouders, is uitgegroeid tot een plek waar ik met hart en ziel werk – tegenwoordig in m’n eentje. Of nou ja… alleen ben ik eigenlijk nooit écht.
De eerste jaren stonden mijn ouders en ik schouder aan schouder. Mijn vader de laatste jaren vooral in de keuken, mijn moeder overal waar het nodig was en is want deze vrouw staat me nog elke dag te helpen. Samen hebben we iets opgebouwd dat veel meer is dan een horecazaak. Het is een plek waar verhalen ontstaan, vriendschappen bloeien, en waar het altijd ruikt naar versgetapt bier, bitterballen en gezelligheid.
Inmiddels geniet mijn vader van zijn welverdiende rust. Zijn pensioen. Maar echt loslaten? Nee hoor. Elke week komt hij nog even langs om “de Henries ballen” te maken – z’n specialiteit, een begrip onder onze vaste gasten. En de messen… die kunnen niet zonder zijn vertrouwde aanzetstaaf. Dat kleine ritueel, dat korte moment samen in de keuken, dat koester ik. Het is stilletjes goud waard.
Mijn moeder? Die is de onzichtbare motor. Ze zorgt voor de financiële administratie, de was, de kleine maar o zo belangrijke dingen die achter de schermen gebeuren en nooit op de rekening staan – maar die wel alles draaiende houden. Zonder haar zou het hier echt anders zijn. Minder warm. Minder verzorgd. Minder… ons.
Maar ondanks die steun, ben ik grotendeels degene die aan het roer staat. Een vrouw alleen in de horeca – en dan ook nog in de bierwereld – dat blijft soms aanpoten. Van zware fusten tillen tot nachten doorbuffelen, van personeel plannen tot de administratie bijhouden. Het stopt nooit. De horeca is liefdewerk, maar zeker geen oud papier.
Er zijn dagen dat ik mezelf letterlijk bij elkaar moet rapen. Als het water je aan de lippen staat, je planning in de soep loopt, er weer iemand ziek is en het frietvet net is gaan lekken. Je kent het vast niet, tenzij je zelf horeca hebt gedaan. Maar ik klaag met liefde. Want elke uitdaging brengt ook iets moois met zich mee. En dat moois zit ‘m in mensen.
In mijn team, bijvoorbeeld. Wat ben ik trots op die gasten. Jong, fris, scherp en lief. Ze maken grapjes, weten wat ze doen, vangen elkaar (en mij) op als het even nodig is, en zorgen ervoor dat het café leeft. Ze nemen initiatief, houden van het vak en brengen elke dag energie mee. Zonder hen zou het niet lukken. Punt.
Maar met een team komen soms ook veranderingen. En dit jaar nemen we afscheid van iemand die een grote rol heeft gespeeld: onze Giel. De afgelopen drie jaar was hij mijn vaste rechterhand, bedrijfsleider, steun en toeverlaat. Hij heeft zich vol ingezet, met liefde voor het vak, oog voor detail en altijd dat beetje extra. Zijn energie, humor en kennis van bier hebben het café echt verrijkt.
Giel gaat een nieuw avontuur aan: hij stapt de bierwereld verder in als vertegenwoordiger. En hoewel ik hem enorm ga missen – we allemaal, trouwens – gun ik hem deze reis van harte. Hij gaat het geweldig doen, daar twijfel ik geen seconde aan.
En wij? Wij gaan hard op zoek naar een nieuwe rechterhand. Iemand die met net zoveel passie en plezier mee wil bouwen aan alles wat het Wapen van Roosendaal is – en blijft. Want hoe jammer ook: het leven in het café draait altijd door. Gelukkig maar.
Wat ik vooral heb geleerd in al die jaren? Dat horeca niet alleen gaat over eten en drinken. Het gaat over zorgen. Over luisteren, verbinden, herinneringen maken. Het café is als een levend wezen. Het ademt, het verandert, en soms schreeuwt het even om aandacht. Maar het geeft ook terug. Elke glimlach, elk geslaagd feest, elke volgeboekte borrel is een beloning.
En hoewel het soms zwaar is, voel ik me gezegend. Want ik mag elke dag werken in een zaak die écht iets betekent voor mensen. En dat ik dat nu al 19 jaar mag doen, voelt als een wonder. Geen jaar is hetzelfde, geen dag saai. Soms vloek ik, soms zucht ik, maar bovenal: ik hou ervan.
Dus ja, ik ben een vrouw alleen in de horeca. Maar alleen voel ik me eigenlijk nooit. Met mijn ouders, mijn team, en al die lieve gasten om me heen sta ik er nooit écht alleen voor. En zolang de glazen blijven klinken, de pannen blijven sissen en de verhalen blijven stromen, blijf ik dit met liefde doen.
Met liefde getapt, en nog steeds met heel m’n hart.
Liefs,
Maaike